تخمین 510 میلیون متر مکعب ناترازی گاز تا سال 1420؛ شعله کم‌فــروغ گاز

به گزارش صبح ساحل، در روزهای گذشته، با کاهش دمای هوا، مجددا ناترازی گاز به یکی از چالش‌های اصلی کشور تبدیل شده است.
کارشناسان، موارد مختلفی از جمله تحریم‌ها و مشکل سرمایه‌گذاری در این حوزه، میانگین مصرف بالاتر از سایر کشورها، ارزانی گاز و مواردی از این قبیل را به عنوان علل اصلی این ناترازی معرفی کرده‌اند. 
بخش خانگی به تنهایی حدود 30 درصد از مصرف گاز کشور را به خود اختصاص داده و در روزهای سرد این سهم به 50 درصد نیز می‌رسد. 
با افزایش سالانه 4.8 درصدی مصرف گاز در کشور، روند فعلی ناترازی میان تولید و مصرف همچنان ادامه خواهد یافت. این در حالی است که تولید گاز با سرعتی بسیار کندتر، یعنی سالانه 2 درصد، افزایش می‌یابد.
وابستگی بالای ایران به گاز طبیعی
ایران با دارا بودن حدود 17 درصد از ذخایر اثبات‌شده گاز طبیعی جهان و تولید سالانه 275 میلیارد مترمکعب، یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان گاز در جهان است. 
با این حال، مصرف سالانه حدود 246 میلیارد مترمکعبی گاز، ایران را به چهارمین مصرف‌کننده بزرگ گاز در جهان تبدیل کرده است.
این در حالی است که ایران تنها یک درصد جمعیت جهان را دارد، اما 6 درصد گاز تولیدی جهان را مصرف می‌کند. کارشناسان معتقدند که مصرف گاز در بخش‌های خانگی و تجاری با بهره‌وری پایینی انجام می‌شود؛ این مسئله نه‌تنها منابع ارزشمند گاز کشور را به هدر می‌دهد، بلکه فشار مضاعفی بر اقتصاد ملی وارد می‌کند. 
در حال حاضر، بخش خانگی سالانه بیش از 70 میلیارد مترمکعب گاز مصرف می‌کند که این رقم طی دو دهه گذشته تقریبا دو برابر شده است.
افت تولید در میدان پارس جنوبی
یکی از چالش‌های جدی در بخش عرضه گاز، کاهش فشار و تولید در میدان پارس جنوبی است که 70 درصد گاز کشور را تأمین می‌کند. این افت تولید از سال آینده آغاز می‌شود و با توجه به اینکه طرح‌های فشارافزایی و نگهداشت تولید هنوز عملیاتی نشده‌اند، خطر کاهش تولید گاز در سال‌های آینده جدی است. طی 20 سال گذشته با توسعه فاز‌های میدان پارس جنوبی، سالانه بطور متوسط بیش از 5 درصد افزایش تولید رخ داده اما رشد مصرف بیشتر از رشد تولید بود و با وجود رشد پایدار تولید، همیشه در مقاطع سرد سال، بالاجبار گازرسانی به نیروگاه‌ها و صنایع ارزآور کاهش یافته است. این در حالی است که برای توسعه‌ی مخازن گازی پارس جنوبی، نیاز به سرمایه‌گذاری‌های کلانی است که تقریبا تامین مالی آن بدون سرمایه‌گذاری خارجی، ناممکن به‌نظر می‌رسد.