25

اسفند

1403


اجتماعی

14 اسفند 1403 10:04 0 کامنت

دلبستگی در کودکان یکی از مفاهیم اساسی در روان‌شناسی رشد است که به نحوه ارتباط عاطفی کودک با مراقبان اولیه خود، به‌ویژه والدین، اشاره دارد. این پیوند عاطفی تأثیر عمیقی بر رشد اجتماعی، هیجانی و شناختی کودک دارد. طبق نظریه روانشناسان ، کودکان به‌طور ذاتی به مراقبان خود دلبسته می‌شوند زیرا این ارتباط برای بقا و رشد آن‌ها ضروری است.

انواع دلبستگی


دلبستگی ایمن: کودکانی که دلبستگی ایمن دارند، در کنار والدین خود احساس امنیت می‌کنند و در هنگام جدایی مضطرب می‌شوند اما پس از بازگشت والدین، به سرعت آرام می‌گیرند. این کودکان معمولاً روابط اجتماعی سالمی در آینده خواهند داشت.
دلبستگی اجتنابی: در این سبک، کودک از ارتباط عاطفی عمیق با والدین خود اجتناب می‌کند. چنین کودکانی هنگام جدایی ناراحتی چندانی نشان نمی‌دهند و پس از بازگشت والدین نیز واکنش خاصی ندارند. این نوع دلبستگی معمولاً در اثر بی‌توجهی یا سردی عاطفی والدین شکل می‌گیرد.
دلبستگی اضطرابی: این کودکان هنگام جدایی بسیار ناراحت می‌شوند، اما پس از بازگشت والدین، همچنان بی‌قرار و ناراضی هستند. این سبک دلبستگی اغلب در نتیجه رفتارهای متناقض و غیرقابل پیش‌بینی والدین ایجاد می‌شود.
دلبستگی آشفته: کودکانی که این سبک دلبستگی را نشان می‌دهند، رفتارهای متناقض و گیج‌کننده‌ای دارند. ممکن است هنگام بازگشت والدین هم به آن‌ها نزدیک شوند و هم از آن‌ها فاصله بگیرند. این نوع دلبستگی معمولاً در خانواده‌هایی که کودک در معرض سوءرفتار، خشونت یا بی‌توجهی شدید قرار دارد، دیده می‌شود.

 تأثیر دلبستگی بر آینده کودک


سبک دلبستگی که در کودکی شکل می‌گیرد، بر روابط فرد در بزرگسالی تأثیر زیادی دارد. کودکانی که دلبستگی ایمن دارند، معمولاً در آینده روابط سالم، عزت‌نفس بالا و مهارت‌های اجتماعی خوبی خواهند داشت. در مقابل، کودکانی که سبک‌های ناایمن دارند، ممکن است در آینده دچار مشکلات ارتباطی، اضطراب یا افسردگی شوند.

چگونه دلبستگی ایمن را در کودکان تقویت کنیم؟
والدین به نیازهای کودک  پاسخ‌دهی مناسب داشته باشند و محل زندگی را به محیطی  امن و پرمحبت تبدیل کنند . سعی کنید اوقاتی از روز را با کودک خود به وقت گذرانی بپردازید و به احساسات او توجه کنید و همواره مشوق او در انجام کارهایش باشید.

دیدگاه ها (0)
img