امید دستیابی به مسکن در ایران ۱۰۰ و امید به زندگی ۷۸ سال!

مسکن نیاز مبرم و ضروری برای هر موجود زنده‌ای است که باید در آن حریم با اطمینان‌خاطر بیاساید و تولید مثل نماید و فرزندان خود را در کمال آرامش بزرگ کند. در واقع مسکن مانند غذا یک نیاز اساسی و زیستی و حق اجتماعی هر فرد وخانواده است. در اصل سی ویکم قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز دسترسی مسکن مناسب حق هر خانواده ایرانی محسوب می‌شود. سرپناه مناسبی که بتواند انسان را در برابر شرایط جوی مصون نگهدارد و به ساکنانش آرامش، سلامتی و شادابی عرضه نماید. عدم دسترسی به مسکن مناسب با افزایش میزان بزهکاری، طلاق و از هم گسیختگی اجتماعی ارتباط زیادی دارد و یک عامل بازدارنده در رشد و اعتلای اجتماعی- فرهنگی و روانی محسوب می‌شود. نداشتن مسکن همچنین باعث پیدایش پدیده‌های ناهنجار اجتماعی دیگری از قبیل خیابان‌خوابی، زاغه نشینی و معضلات حادتری مانند تکدی‌گری می‌گردد. اخیرا علی ربیعی دستیار اجتماعی رییس جمهور اظهار داشت که امید دسترسی به مسکن در کشور به ۱۰۰ سال رسیده و به عبارت دیگر یک ایرانی از طبقه متوسطه با وجود دارا بودن شغل در یک عمر معمولی ۸۰ ساله خود هیچ امیدی به ساخت یا خرید مسکن ندارد که تاثیر زیادی در انگیزه جوانان برای ازدواج گذاشته و به‌همین دلیل متاسفانه پروسه پیرسالی کشور که به عقیده کارشناسان عن قریب به آن وارد می‌شویم زودتر از موعد مقرر به منصه ظهور می‌رسد و این یک فاجعه ملی خواهد بود که کیان و موجودیت جمعیتی ایران را در معرض خطر جدی قرارخواهد داد.بدون تردید برای فائق آمدن براین مشکل بزرگ واساسی عزم ملی نیاز است و دولت مردان باید برای حل این معضل بزرگ تصمیمات بزرگی اتخاذ کنند.

روزنامه صبح ساحل